Citroen C3

O modelu

Citroen C3 zadebiutował na rynku w 2002 roku. Jak każdy model tej marki miał swoim wyglądem i designem oczarować publiczność. Czy tak się stało, to już kwestia gustu. Niemniej jednak projektant tego samochodu - Donato Coco - w 2005 roku francuskiego pracodawcę zmienił na Ferrari, gdzie zaprojektował m.in. modele F 430, California i 458 Italia. Stamtąd trafił do znacznie chłodniejszego brytyjskiego klimatu, czyli do Lotusa. Te marki świadczą o talencie i umiejętnościach projektanta. Zresztą, w 2003 r. Citroen C3 zajął najniższe miejsce na podium konkursu „Car of the Year”, za Mazdą 6 i Renault Megane.

Obecnie w ofercie jest, debiutująca w 2016 roku, trzecia generacja C3. Z założenia to samochód dla ludzi młodych, w tym także singli. Choć oczywiście model sprosta również wymaganiom rodziny z małymi dziećmi.

Trzecia generacja C3 zaczerpnęła dużo z modelu C4 Cactus. I nie chodzi bynajmniej tylko o charakterystyczne, opcjonalne (w wersji Shine seryjne) panele na drzwiach bocznych o zastrzeżonej przez Citroena nazwie Airbump. Odporne na zarysowania powierzchnie z tworzywa, wypełnione powietrzem, zastępują tradycyjne listwy boczne. Będą przydatne zwłaszcza na parkingach, gdzie jest coraz mniej miejsca. Mają też swój walor wizualny. Otaczają je obwódki w kolorze, którym polakierowano dach. Tenże dach jest dostępny w trzech kolorach i sprawia wrażenie jakby był zawieszony w powietrzu, dzięki zastosowaniu czarnych słupków przedniej szyby. Za dopłatą dach może być też przeszklony.

Samochodu nie można nie zauważyć na drodze. Jego specyficzna stylistyka z dzielonymi światłami przednimi, charakterystycznymi zintegrowanymi z karoserią zderzakami z przodu i z tyłu oraz dwukolorowymi lusterkami, zwróci uwagę każdego. I to jest podstawowe założenie producenta: samochód dla tych, którzy chcą się wyróżniać. Jest zupełnym zaprzeczeniem statecznych: Skody Fabii, VW Polo czy Renault Megane. Tutaj mamy do czynienia z pełnym luzem i typowym francuskim, nieco frywolnym stylem.

C3 jest oferowany w trzech wersjach wyposażenia: Live, Feel, Shine. Producent daje szerokie możliwości konfiguracji kolorów karoserii i wykończenia wnętrza. Większą, rodzinną odmianą modelu jest wersja Picasso. Co istotne, za tę niesztampową stylistykę płacimy stosunkowo niewiele, w porównaniu np. do konkurencji w klasie premium. Podstawowa wersja Live ma w Polsce jedynie śladowy udział w sprzedaży (1%). Najpopularniejszy jest „Feel” (prawie 60%), resztę stanowi „Shine” (ok. 40%).

M.in. ze względu na swój oryginalny, awangardowy wygląd, który rzuca się w oczy, około ¾ sprzedanych w Polsce Citroenów C3 trafia do firmowych flot samochodowych.

We wnętrzu Citroena C3 znajdziemy dużo podobieństw i zapożyczeń z Cactusa. Cała koncepcja deski rozdzielczej jest podobna, z ekranem przypominającym tablet na środkowym panelu na czele. Nie ma tradycyjnych pokręteł lub suwaków, wszystkie funkcje obsługujemy na ekranie wyświetlacza. Dla jednych, przyzwyczajonych do tabletów, będzie to codzienność, dla innych nieco uciążliwy sposób obsługi, do którego trzeba się przyzwyczaić. Zegary są analogowe, nie cyfrowe jak to bywa w wielu Citroenach. Wszystko razem składa się na minimalistyczny charakter całego panelu przedniego.

Siedzenia nieco przypominają meble. Wszędzie widać oryginalność i indywidualność. Tylna kanapa jest składana i dzielona. Uchwyty na drzwiach są utrzymane w stylu retro, to kolejny zaskakujący i wyróżniający się element wykończenia. Część stylistycznych detali jest dostępna za dopłatą lub tylko w najdroższej odmianie wyposażenia (Shine).

Zupełną nowością jest opcjonalna, wbudowana pod lusterkiem wstecznym kamera HD zwana rejestratorem jazdy. Zamiast kupować oddzielnie, jak do tej pory, można sobie od razu takowe urządzenie zamówić. Nie jest to jednak tylko typowa kamera, jakie coraz częściej zauważamy w samochodach. Z rejestratorem w C3 łączymy się za pomocą specjalnej aplikacji na smartfonie. Wykonane zdjęcia i filmy możemy dzięki temu łatwo udostępniać przez e-mail lub na portalach społecznościowych. To pierwsze tego typu rozwiązanie na świecie. Z pewnością przypadnie do gustu młodszym kierowcom.

Z przodu miejsca jest dużo, fotele są obszerne, a samochód jest dość przestronny.

Pasażerowie tylnych siedzeń mają wystarczająco dużo miejsca, gdy przed nimi nie siedzi nikt wysoki. Przy znacznym przesunięciu przednich foteli, z tyłu brakuje przestrzeni na kolana. Także opadający ku tyłowi dach wskazuje, że nie powinny tam siedzieć osoby wysokie. Są to jednak parametry typowe dla tej klasy aut i konkurencja nie ma tu wcale lepiej.

Bagażnik w normalnym położeniu siedzeń ma pojemność 300 l. Brakuje w nim praktycznych i przemyślanych rozwiązań w postaci haczyków, uchwytów czy schowków, co zresztą byłoby dobrym uzupełnieniem pomysłowego, opisanego wyżej wnętrza.

Jak często u Citroena bywa, wygląd zawsze wyprzedza to, czego nie widać, czyli zachowanie na drodze. Samochód ma miękkie zawieszenie, co czuć trochę na zakrętach. Choć jego niewysoko położony punkt ciężkości w małym stopniu zmniejsza te wychylenia.

Amortyzatory C3, gdy są nowe, dobrze niwelują mniejsze nierówności na drodze. Później może być gorzej, dlatego warto dbać i w razie potrzeby wymieniać ten element. W każdym razie nie będzie to precyzja prowadzenia Mitsubishi Lancera czy VW Golfa lub Seata Ibizy.

Citroen C3 najlepiej sprawuje się na równej drodze, zwłaszcza szybkiego ruchu. Choć i w mieście jego kompaktowe gabaryty pozwalają na sprawne przemieszczanie się. Kierowca nie poskarży się też na wąskie miejsce parkingowe – zmieści się na każdym „prostokącie”. A pomoże mu w tym dobrze działające wspomaganie kierownicy. Jednak cały układ kierowniczy też u Citroena nie jest „wzorcem z Sevres”.

W C3 do wyboru są najnowszej generacji silniki benzynowe PureTech i wysokoprężne BlueHDi. Są to trzycylindrowe jednostki z zapłonem iskrowym: 1.2 PureTech 68, 1.2 PureTech 82 i 1.2 PureTech 110 Stop&Start oraz wysokoprężne 1.6 BlueHDi 75 i 1.6 BlueHDi 100 - obydwa z systemem Stop&Start.

Wg danych producenta wśród polskich nabywców przeważa zamiłowanie do silników benzynowych, a diesel stanowi ledwo ułamek zamówień (około 2%). Wszystkie przekładnie manualne mają 5 biegów.

Najsłabsza, 68-konna jednostka benzynowa nie cieszy się dobrą opinią. Fachowcy wytykają jej zbyt niską moc. Auto bardzo wolno się rozpędza (ok. 16 sek. do 100 km/h), nie wypada też dobrze przy wyprzedzaniu. Godne polecenia są mocniejsze silniki, zarówno benzynowe, jak i wysokoprężne. Te drugie łączą w sobie dobre osiągi z niskim spalaniem, które wg producenta nie przekracza 4 l, a w praktyce mieści się w 5 l ON/100 km, i to przy normalnej jeździe. W przypadku napędu benzynowego będzie to co najmniej 1 l więcej, choć przy bardziej agresywnym stylu jazdy może to być większa różnica.

Nasze testy wykazały, że w przypadku najmocniejszej, 110-konnej jednostki benzynowej, w mieście raczej nie uda się zejść poniżej 7,5 l/100 km.