Ford S-Max

O modelu

II generację Forda S-Max zaprezentowano pod koniec 2014 roku. Minivan Forda został zbudowany na płycie podłogowej wspólnej z Mondeo i wypełnia lukę między większym Galaxy a mniejszym modelem C-Max.

S-Max cechuje się dynamiczną sylwetką i bardzo dobrze zestrojonym układem jezdnym. Dzięki temu II generacja S-Maxa, podobnie jak pierwsza, szybko zyskała uznanie wśród kierowców.

Samochód występuje w wersji 5- oraz 7-osobowej i konkuruje z Citreonem C4 Picasso czy SEAT-em Alhambrą. Oferowany jest również w droższej, bardziej luksusowej odmianie jako S-Max Vignale.

Projekt wnętrza S-Maxa został przeniesiony z Mondeo. Na poziomie znanym z Mondeo stoi również jakość wykorzystanych materiałów oraz ich spasowanie. W tych aspektach S-Max zbiera pozytywne recenzje, chociaż dziennikarze zwracają uwagę na sporą ilość twardych tworzyw w kabinie. Nie znajdziemy tu awangardowych rozwiązań jak u francuskich rywali – wnętrze S-Maxa jest tradycyjne i uporządkowane. Bliżej mu do tego, które oferuje Volkswagen Touran. Nie brakuje mnóstwa schowków, stolików w oparciach foteli, uchwytów na kubki i obszernych kieszeni w drzwiach.

Kierowca S-Maxa siedzi wysoko i bez problemu znajdzie komfortową pozycję do jazdy. Fotele są odpowiednio wyprofilowane i wygodne, chociaż w recenzjach modelu pojawiają się uwagi na temat zbyt krótkiego siedziska. Na pochwałę zasługuje natomiast dobra widoczność w każdym kierunku. Pasażerowie S-Maxa z tyłu mają do dyspozycji trzy osobne fotele, które można przesuwać, a ich oparcia odchylać. Płaska podłoga zapewnia komfortowe warunki podróży nawet dla środkowego pasażera.

Za dopłatą w bagażniku S-Maxa możemy zamówić dwa dodatkowe siedzenia. Podobnie jak w większości tego typu rozwiązań sprawdzą się one jedynie do przewożenia dzieci, chociaż na krótkich dystansach mogą na nich podróżować również dorosłe osoby, a ponadto łatwo na nich zająć miejsce.

Bagażnik S-Maxa w standardzie ma 630 litrów pojemności. To przeciętna wartość w klasie, ale bagażnik posiada foremne kształty, niski próg załadunku, schowek pod podłogą, a oparcia drugiego rzędu siedzeń w podstawowej wersji składane są elektrycznie i tworzą płaską powierzchnię. Dodatkowo klapa bagażnika może podnosić się automatycznie po machnięciu nogą pod zderzakiem. Maksymalnie S-Max zaoferuje 2020 litrów (o 170 więcej niż w C4 Grand Picasso), zaś przy wykorzystaniu trzeciego rzędu foteli do dyspozycji pozostaje 285 litrów – nadal więcej niż np. w Fordzie Fiesta.

Ford S-Max II generacji (podobnie jak poprzednik) stanowi punkt odniesienia w kwestii właściwości jezdnych i zestrojenia układu jezdnego w klasie minivanów. W wielu recenzjach modelu podkreślane jest, że przy dynamicznej jeździe krętymi drogami czuć jakby prowadziło się auto mniejsze niż w rzeczywistości. Wrażenie zwinności podsyca precyzyjny układ kierowniczy. Nie można również mieć zastrzeżeń do zwrotności samochodu w mieście.

S-Max nie będzie tak komfortowy jak francuscy rywale od Renault i Citroena, jednak z powodzeniem łączy odpowiednio miękkie resorowanie ze znikomymi przechyłami w zakrętach. Zestrojenie zawieszenia to złoty środek między komfortem podróży a dobrymi właściwościami jezdnymi.

S-Max – jak przystało na minivana – będzie też doskonałym partnerem dłuższych podróży. Na autostradzie pasażerowie docenią skuteczne wyciszenie wnętrza od odgłosów pracy silnika i opływającego powietrza.

Ze względu na charakter samochodu najlepszym silnikiem dla S-Maxa będzie diesel. Ford proponuje 2-litrowe TDCi (w wersjach z pojedynczym lub podwójnym turbo) o mocach 120, 150, 180 oraz 210 KM. Jest więc z czego wybierać. Najsłabszy diesel znajduje się jedynie w ofercie podstawowej wersji wyposażenia i zapewnia bardzo przeciętne osiągi (0-100 km/h w ponad 13 s).

W opinii dziennikarzy motoryzacyjnych optymalnym rozwiązaniem będzie 180-konne TDCi. Jednostka żywiołowo reaguje na gaz, do 100 km/h rozpędza ważącego ponad 1,7 tony S-Maxa w niecałe 10 s, a w testach miesięcznika „Auto Moto” przy spokojnej jeździe zużywała mniej niż 5,5 l/100 km. Na autostradzie zapotrzebowanie rosło do 8 litrów. Silnik może być połączony z manualną lub szybką, 2-sprzęgłową skrzynią automatyczną o 6 przełożeniach oraz napędem na wszystkie koła.

Wśród silników benzynowych ciekawą konfiguracją może się okazać mocny, 160-konny, 1,5-litrowy EcoBoost z fabryczną instalacją LPG. Zapewnia osiągi zbliżone do 180-konnego diesla (0-100 km/h poniżej 10 s) i pozwala znacząco obniżyć koszty eksploatacji.

Ford proponuje również 2-litrowego EcoBoosta o mocy 240 KM, który wykazuje się najlepszymi osiągami spośród wszystkich oferowanych jednostek, jednak nieco rozczaruje zużyciem paliwa, które na autostradzie może przekroczyć 10 l/100 km. W przypadku silników benzynowych napęd na wszystkie koła nie jest oferowany.